Działka położona w południowo-zachodnim narożniku skrzyżowania ulic Zielnej i Próżnej, na której wznosi się obecnie budynek biurowy Wolf Zielna, w okresie przedlokacyjnym (do 1300 roku) znajdowała się na terenie włości Książąt Mazowieckich.

Po lokacji miasta teren ten znalazł się w granicach ról starostwa warszawskiego, które w ciągu XVI i XVII wieku ulegały procesowi rozdrobnienia własnościowego. Było ono skutkiem ustawy sejmowej z 1559 roku (zezwalającej szlachcie na zakup nieruchomości w miastach i tworzenie z nich prywatnych miasteczek, tzw. jurydyk), a także licznych darowizn książęcych i królewskich.

W 1650 roku teren ten znalazł się w zasięgu oddziaływania założonej przez starostę warszawskiego, Jana Grzybowskiego, jurydyki Grzybów. W wyniku wojny ze Szwecją (1655-1660) miasteczko zostało zniszczone. Po odbudowaniu funkcjonowało do czasu wprowadzenia w życie ustawy sejmowej z 18 kwietnia 1791 roku, zwanej Prawem o miastach, która likwidowała odrębność jurydyk i tworzyła jednolity prawnie obszar aglomeracji miejskiej.

Ulica Zielna po raz pierwszy wytyczona została w 1757 roku jako przecznica ulicy Otwockiej (dzisiejszej Marszałkowskiej), należącej do gruntów Marszałka Wielkiego Koronnego, Franciszka Bielińskiego. Zielna swój bieg kończyła przed ogrodzeniem posesji Dembowskiego, gdzie z ulicą Otwocką łączyła ją krótka, prostopadła uliczka – późniejsza Próżna.

Po wschodniej stronie ulicy Otwockiej wytyczono równoległe do niej dwie ulice, obecną Szkolną i Jasną. Prostopadle do nich wyznaczono zaś przebieg uliczki Rysiej. Wewnątrz tak powstałego prostokątnego obszaru założono na jego większej części „lasek do promenady”, reszta natomiast została rynkiem jurydyki należącej do Bielińskiego.

W 1766 roku przedłużono ulicę Otwocką do nowo wytyczonej ulicy Wilczej, a wkrótce dalej na południe. W 1770 roku ulicę Otwocką oficjalnie nazwano ulicą Marszałkowską.

Za czasów Księstwa Warszawskiego (1807-1815) w Warszawie zaczęto wprowadzać w życie pruskie przepisy z czasów trzeciego zaboru. Dotyczyły one wysiedlenia ludności żydowskiej ze Śródmieścia i głównych ulic miasta, w tym z ulicy Senatorskiej, gdzie mieścił się rewir żydowski. Dekret z 16 marca 1809 roku wskazał do przesiedleń ulice Królewską i Marszałkowską.

W czasach Królestwa Kongresowego dekret z lipca 1821 roku wyznaczył termin ostatecznego przesiedlenia Żydów. Mieli oni opuścić rejony ulicy Marszałkowskiej i przenieść się na ulicę Franciszkańską do maja 1825 roku. Bogatsi przedstawiciele społeczności żydowskiej uchylili się od wykonania dekretu i pozostali w swoich domach do czasu likwidacji Getta podczas II wojny światowej.

Oddanie do eksploatacji w czerwcu 1845 roku Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i dworca, zlokalizowanego przy skrzyżowaniu ulicy Marszałkowskiej i Alei Jerozolimskich, ożywiło okolicę zarówno pod względem komunikacyjnym, jak i gospodarczym. W efekcie dzielnica zmieniła charakter z rzemieślniczego na handlowy.

W latach 1856-1868 przedłużono ulicę Próżną w kierunku wschodnim i nazwano ją Erywańską (dzisiejsza Kredytowa). W ten sposób ustalono ostateczny kształt dawnego rynku Bielina, nazwanego placem Zielonym (obecny plac Dąbrowskiego). W 1862 roku przedłużono ulicę Próżną do placu Grzybowskiego, a około 1872 roku przebito ulicę Zielną do ulicy Królewskiej, co odciążyło komunikacyjnie ulicę Marszałkowską. W 1882 roku w okolicach ulicy Marszałkowskiej uruchomiono regularną linię tramwaju konnego, a w latach 1886-1890 wybudowano kanalizację i wodociągi.

W latach 1857-1867 rozpoczął się proces zabudowy ulicy Próżnej. Pierwsze wielkomiejskie kamienice powstały bezpośrednio przy ulicy Marszałkowskiej. Zabudowa całej pierzei ulicy Próżnej w kierunku placu Grzybowskiego trwała do schyłku lat osiemdziesiątych XIX wieku. Wtedy też wzniesiono w południowo-zachodnim narożniku ulic Zielnej i Próżnej dwie czteropiętrowe, neorenesansowe kamienice.

W 1902 roku warszawską, nadziemną sieć telefoniczną zastąpiono kablem układanym w kanałach podziemnych. W tym samym czasie w zachodniej pierzei ulicy Zielnej, na południe od skrzyżowania z ulicą Próżną, wzniesiono nowy budynek centrali telefonicznej wraz z biurami zarządu (stara centrala mieściła się przy ulicy Próżnej 10). Rozbudową i eksploatacją sieci telefonicznej Warszawy zajęło się towarzystwo Cedergren, które koncesję na te działania otrzymało od rządu rosyjskiego w 1901 roku.

W latach 1906-1909 w sąsiedztwie wzniesiono drugi budynek Cedergrena – pierwszy drapacz chmur w mieście. Miał on 51,5 m wysokości i dominował nad miastem do czasu wzniesienia w 1933 roku biurowca Towarzystwa Ubezpieczeń „Prudential” przy placu Napoleona (obecnie hotel Warszawa przy placu Powstańców Warszawy).

W 1922 roku budynki Cedergrena przejęła Polska Akcyjna Spółka Telefoniczna, której skrót nazwy, PAST-a, przyjął się w Warszawie jako określenie obu budynków.

Podczas oblężenia Warszawy przez wojska hitlerowskie we wrześniu 1939 roku wypaleniu uległ cały kwartał zabudowy pomiędzy ulicami Marszałkowską, Królewską, Próżną i Zielną. Bezpośrednim trafieniem zniszczony został także dom przylegający od południa do niższego budynku PAST-y.

12 października 1940 roku gubernator Dystryktu Warszawskiego, Fischer, zarządził utworzenie trzech dzielnic mieszkaniowych w Warszawie: niemieckiej, polskiej i żydowskiej. Dzielnicę żydowską, ze względu na „zagrożenie epidemią tyfusu”, otoczono 16 listopada 1940 roku wysokim murem. W jej granicach znalazła się cała ulica Próżna (mur zamykał jej wylot na ulicę Marszałkowską), a także ulica Zielna (z wyłączeniem budynków PAST-y).

Jesienią 1941 roku Niemcy zarządzili zmniejszenie obszaru Getta i podzielili je na dwie części rozdzielone ciągiem ulicy Chłodnej. 22 lipca 1942 roku Niemcy rozpoczęli akcję Reinhardt – do 21 września 1942 roku deportowali i zgładzili w obozie w Treblince ponad 300 000 osób, po czym Małe Getto zostało zlikwidowane, a ulice Próżną i Zielną włączono do dzielnicy polskiej. Duże Getto zostało zlikwidowane w trakcie niemieckiej akcji Grossaktion Warschau, na którą odpowiedzią był wybuch Powstania w Gettcie (19 kwietnia – 16 maja 1943 roku).

W trakcie Powstania Warszawskiego (1 sierpnia – 2 października 1944 roku) w polskich rękach znalazło się całe Śródmieście, łącznie z budynkami PAST-y, które od początku walk obsadzone były silną, liczącą 157 ludzi niemiecką załogą. Zespół gmachów został zdobyty przez powstańców 20 sierpnia. Szturm przeprowadziły oddziały dowodzone przez rtm. „Leliwę”. Dwie kamienice przylegające do wieży od północy (południowo-zachodni narożnik ulic Zielnej i Próżnej) w trakcie walk uległy zniszczeniu.

Po kapitulacji Powstania ludność cywilna została przez Niemców wypędzona z miasta i zgrupowana w obozie przejściowym w Pruszkowie. Stąd część została wysłana na roboty przymusowe w głąb Niemiec, pozostałych wywieziono na teren województw kieleckiego i krakowskiego, gdzie byli wyładowywani z pociągów w przypadkowych miejscach i pozostawiani sami sobie. W październiku 1944 roku Niemcy spalili ocalałą z walk zabudowę.

17 stycznia 1945 roku I Armia Wojska Polskiego zajęła lewobrzeżną Warszawę w ramach Operacji Warszawskiej wykonanej przez armie radzieckie I Frontu Białoruskiego.

Dekret Rady Ministrów z 26 października 1945 roku o przejęciu gruntów na terenie miasta stołecznego Warszawy umożliwił nieskrępowane działania Biura Odbudowy Stolicy. Miało ono zająć się usuwaniem „reliktów kapitalizmu”. W 1946 roku Biuro wydało nakaz rozbiórki wszystkich obiektów znajdujących się w zachodniej pierzei ulicy Marszałkowskiej, w tym wzniesionego w 1762 roku pałacu Pruszaka czy secesyjnej kamienicy Minkowskiego w północno-zachodnim narożniku skrzyżowania z ulicą Świętokrzyską.

Koncepcja urbanistyczna z początku lat 50. XX wieku zakładała wyburzenie ocalałych reliktów zabudowy przy ulicach Zielnej, Próżnej i Bagno, a następnie stworzenie nowego, prostokątnego placu Grzybowskiego. Jego pierzejami miały być socrealistyczne budynki w liniach ulic Królewskiej, Marszałkowskiej, Świętokrzyskiej i Twardej.

Efektem tego planu jest ciąg bloków wzniesiony w latach 1954-1961 we wschodniej pierzei ulicy Marszałkowskiej, na odcinku od ulicy Królewskiej do ulicy Świętokrzyskiej.

Na początku lat 60. XX wieku wcielono w życie kolejną koncepcję urbanistyczną. W 1962 roku zburzono ocalałe domy przy ulicy Bagno, w większości wzniesione na początku XIX wieku w okresie Królestwa Kongresowego. Wyburzono także kamienicę na północno-zachodnim narożniku ulic Zielnej i Próżnej, a w jej miejsce wzniesiono jedenastokondygnacyjny blok mieszkalny o niewyróżniającej się architekturze.

Ocalałą zabudowę ulicy Próżnej przy placu Grzybowskim konsekwentnie dekapitalizowano, chcąc doprowadzić ją do stanu śmierci technicznej i konieczności jej rozbiórki. Władze miasta chciały to urzeczywistnić w połowie lat 80. XX wieku. W ostatniej chwili, w 1985 roku, zespół ulicy Próżnej został wpisany do Rejestru Zabytków.

Opracowanie: Fryderyk Szymański, APA Kuryłowicz & Associates

W lipcu 1998 roku został oddany do użytkowania budynek biurowy Wolf Zielna. Do przedwojennego gmachu PAST-y dołączył ultranowoczesny biurowiec. Projekt ten rozpoczął proces rekonstrukcji zaniedbanego do tamtej pory rejonu centrum Warszawy i był świadectwem odchodzenia od nieprzemyślanych decyzji z wcześniejszego okresu. Budynek znakomicie wkomponował się w otoczenie i przywrócił ulicom ich pierzeje. Pomimo oryginalnych rozwiązań ujmuje umiar, zachwyca zaś staranne dopracowanie detali i znakomicie dobrana elewacja.